Euro 2012 przeszło do historii – mogę śmiało powiedzieć, że obok MŚ 1994, MŚ 1998 i ME 2000 był to jeden z najlepszych i najciekawszych turniejów, jakie dane mi było oglądać. A co najważniejsze, odbył się w Polsce (i oczywiście na Ukrainie), co już się pewnie za mojego życia nie powtórzy. Będzie za to o czym opowiadać potomkom, aż skisną z zazdrości 😉 Poniżej – mój wybór tego, co na naszym Euro było de best.

NAJLEPSZA JEDENASTKA (w ustawieniu 4-3-3-0, bez napastnika, jak na mistrzów Europy przystało; a po części też dlatego, że żaden z grających na Euro snajperów szału nie zrobił):

IKER CASILLAS (bezbłędny od pierwszej do ostatniej minuty turnieju, tylko jeden wpuszczony gol, w finale doprowadzał Włochów do płaczu) – SERGIO RAMOS (błyszczał na środku obrony, ale przesuwam go na prawą flankę, bo akurat na tej pozycji na Euro była wielka bida z nyndzą, a nie chcę, żeby byle kto zapaskudził moją jedenastkę), GERARD PIQUE (wystarczyło odesłać Shakirę na trybuny, by Hiszpan powrócił do wielkiej sportowej formy), LEONARDO BONUCCI (najlepszy z włoskich obrońców, co samo w sobie wystarcza za rekomendację), JORDI ALBA (dobra, równa gra przez cały turniej, z wisienkami na torcie w postaci asysty w ćwierćfinale i kapitalnej bramki w finale) – SAMI KHEDIRA (największy walczak wśród Niemców, świetny nie tylko w defensywie, ale i – jak przeciwko Grecji – w ataku), ANDREA PIRLO (maestro środka pola, do finału najlepszy piłkarz turnieju), DANIELE DE ROSSI (serce i płuca Italii; ktoś jeszcze pamięta o Gattuso?) – DAVID SILVA (trochę na wyrost, bo bardzo często spowalniał grę, zamiast ją napędzać; z drugiej strony wypracował lub strzelił aż 5 goli, najwięcej ze wszystkich piłkarzy na turnieju, no i otworzył wynik w wielkim finale), CRISTIANO RONALDO (nominacja z bólem serca; w trzech spotkaniach zagrał przeciętnie, ale w dwóch pozostałych – na poziomie nieosiągalnym dla innych śmiertelników; Messi? Messi jest bogiem, nie człowiekiem), ANDRES INIESTA (na dobre przejął od Xaviego rolę lidera Hiszpanów; praktycznie w każdym spotkaniu prezentował się doskonale, czego efektem tytuł MVP mistrzostw wg UEFY).

NAJLEPSZY PIŁKARZ:
Iker Casillas (bóg bramki, reszta jak wyżej).

NAJLEPSZY MECZ:
Włochy – Niemcy 2:1 (z silną konkurencją w postaci spotkania finałowego – ale tylko do momentu zejścia z boiska Thiago Motty).

NAJŁADNIEJSZA BRAMKA:
No niech już będzie ten Kuba i jego bomba w meczu z Rosją (ze sportowego punktu widzenia był to nasz największy wkład w te mistrzostwa).

NAJWIĘKSZA NIESPODZIANKA:
Szybkie odpadnięcie Polski… tfu, Holandii.

1. Niemcy nie pozostawili Grekom żadnych złudzeń co do tego, która z tych dwóch drużyn zasługuje na półfinał Euro. Zdominowali grę od pierwszej do ostatniej minuty.

2. Mimo wszystko Hellada też miała swój moment chwały w tym meczu – po wyrównującym golu Samarasa przez krótką chwilę mogło się wydawać, że Grecy sprawią kolejną sensację.

3. Niemiaszki natychmiast jednak włączyły szósty bieg i w ciągu 13 minut sprzedały rywalom trzy plomby – dwie z nich po fantastycznych uderzeniach z woleja. Patrzcie Hiszpanie, tak się strzela!

4. To było jedno z najlepszych spotkań na Euro 2012 – toczone w szybkim tempie, stojące na wysokim poziomie i obfitujące w największą jak dotąd ilość goli. Tym lepsze, że w ostatniej chwili udało mi się wyhaczyć na nie bilety, hłe, hłe 😛

Wprawdzie dziś na turnieju nie rozegrano żadnego spotkania, pomyślałem jednak, że to doskonała okazja, aby podsumować fazę grupową 😛 Wybrałem 5 rzeczy, które w tej fazie podobały mi się najbardziej:

1. Brak kunktatorstwa – prawie każdy zespół, jeżeli już wychodził na boisko, to po to, aby gryźć trawę, strzelać gole i wygrywać. Skutek: nie padł ani jeden bezbramkowy remis, wszystkie drużyny zanotowały co najmniej po jednym trafieniu, średnia bramek wyniosła 2,5 na mecz. Tak trzymać!

2. Czas weteranów – w wielu drużynach prym wiedli nie „młodzi wilcy”, lecz zaawansowani wiekowo piłkarze-legendy, dla których obecny turniej jest/był zapewne ostatnią wielką imprezą w karierze. W rolę lidera Greków ponownie wcielił się Karagounis (35 lat), w reprezentacji Italii piłki z mistrzowską precyzją rozdzielał Pirlo (33 lata), na duńskim skrzydle jak zwykle hasał Rommedahl (33 lata), przy trzech golach dla Anglii asystował Gerrard (32 lata), a Ukraińców natchnął do walki Szewczenko (35 lat).

3. Irlandcy kibice – tu nie ma co pisać, to trzeba było zobaczyć i usłyszeć na własne oczy i uszy 🙂

4. Organizacja turnieju – wprawdzie Euro jeszcze się nie skończyło, ale już teraz widać, że gospodarze zdali egzamin. W każdym razie z gdańskiej perspektywy – koko koko euro spoko 🙂

5. Reprezentacja Polski – no nie, nie za grę i nie za końcowy wynik, bo te pozostawiły wiele do życzenia (Smuda na drzewo!). Ale za to, że dała nadzieję, że wyzwoliła mnóstwo pozytywnych emocji, że zgromadziła przed telebimami tysiące ludzi, i że tym razem nie zmusiła nas do oglądania meczu o honor. Euforii w strefie po pierwszym golu Lewandowskiego – kiedy jeszcze można było uwierzyć, że może jakimś cudem to będzie nasz turniej – nie zapomnę do końca swojej marnej egzystencji. Skończyło się jak zawsze, ale zaczęło – jak nigdy. Dzięki!

1. Sen się skończył, obaj gospodarze żegnają się z turniejem.

2. Ukraińcy znacznie więcej od nas nie osiągnęli (też zajęli ostatnie miejsce w swojej grupie), ale chyba jednak pozostawili po sobie lepsze wrażenie. Może dlatego, że w każdym meczu grali o zwycięstwo.

3. No i mieli też trochę pecha. Dziś najpierw Anglicy strzelili im farfocla, a potem sędzia w sobie tylko wiadomy sposób nie zauważył, że piłka po strzale Ukraińców przekroczyła linię bramkową (z drugiej strony już wcześniej liniowy powinien był zasygnalizować spalonego).

4. To był chyba ostatni mecz w karierze Szewczenki – odchodzi wielki piłkarz!

5. Szwedzi w meczu o honor pokonali Francję. To sprawia, że jedyne zespoły bez wygranej na tym turnieju to Polska, Holandia i Irlandia.